Bediüzzaman Said-i Nursî -Kuddise Sırruh-

Fethullah Gülen senelerdir Bediüzzaman Hazretleri’nin yolunda olduğunu söylüyor.

Halbuki Bediüzzaman Hazretleri’nin imanına bir bakın, bir de küfrü hoş gören bunların durumuna...:

Bediüzzaman Hazretleri kimdir?

O öyle bir zât-ı âlidir ki, Hazret-i Allah zâhiri ilimle, tarikat ilmiyle, mârifetullah ilmiyle mücehhez kılmıştı. O Allah-u Teâlâ’nın sevdiği, seçtiği veli kullarındandı. Bediüzzaman Hazretleri bir iman abidesi idi. Nûr saçan kandildi. Hayatı boyunca Allah-u Teâlâ’nın ve Resulullah Aleyhisselâm’ın emir ve hükümlerine candan bağlı idi. Her cefaya katlandı. Ve fakat bu cefalar onun imanını arttırmaktan, azmini çoğaltmaktan başka bir şeye yaramadı.

Ona tâbi olanlar, onun ahlâkını alanlar da yine aynı öyledir. Onlar hapishaneden hapishaneye giderdi, fakat her çıkan iman ile gürlerdi. Onları hiçbir şey yıldırmadı. Canını verdi, fakat imanını vermedi.

Hiçbir zaman haksızlığa boyun eğmedi. Canını hiçe saydı. Dinde, imanda asla en küçük taviz vermedi. Dünyaya asla meyil etmedi. Dünyaya hiçbir zaman iltifat etmedi. Allah-u Teâlâ’nın iman ile küfür arasındaki berzahına daima dikkat ederdi. Koyduğu hudutları muhafaza ederdi. Bunu en büyük ve en mühim vazife sayardı. Hakk ve hakikatı bildirmek için, bütün ömrünü bu yolda ve bu uğurda geçirdi. İman edenler için güzel bir nümune idi.

Ömrünü bu nûrlu yolda geçirdiği gibi, iman edenler için de güzel bir iz bıraktı. Öylesine güzel bir iz ki, Resulullah Aleyhisselâm’ın izinde idi. Nûr kaynağı ancak Resulullah Aleyhisselâm’dır.

Her işte o “Sirâcen münîrâ = Nûr saçan kandil” (Ahzab: 46) Âyet-i kerime’sinden nasibi kadar nûr alırdı. Ve o nûru saçardı. Bütün gayesi imanı kurtarmak idi. Allah-u Teâlâ’nın dostlarına, velilerine nasıl tazim edilmesi gerektiğinin izahını yapardı.

Bunlar ise “Devir tarikat devri değil, tarikatlar misyonunu yitirmiştir.” diyorlar. Bunlara en güzel cevabı Bediüzzaman Hazretleri bizzat kendisi vermektedir. Bu sözleri ile dahi onun yolundan ayrılmışlardır.

•

Bediüzzaman Hazretleri’nin tarikat hakkında Mektubat adlı eserinin 29. Mektubundaki 3. Telvih’te şu beyanları ne kadar arza şayandır... Bunun hakikatını öğrenmek için bu mektubu tetkik etmek lâzımdır:

“Madem Adalet-i İlâhiyye böyle hükmeder ve hakikat dahi bunu hak görür, tarikat, yani Sünnet-i seniyye dairesinde tarikatın hasenatı seyyiatına kat’iyyen müreccah olduğuna delil: Ehl-i tarikat, ehl-i dalâletin hücumu zamanında imanlarını muhafaza etmesidir. Adi bir samimi ehl-i tarikat, sûrî, zahiri bir mutefenninden daha ziyade kendini muhafaza eder. O zevk-i tarikat vasıtasıyla ve o muhabbet-i evliya cihetiyle imanını kurtarır. Kebairle fasık olur, faat kâfir olmaz; kolaylıkla zındıkaya sokulmaz. Şedit bir muhabbet ve metin bir itikad ile aktab kabul ettiği bir silsile-i meşayihi, onun nazarında hiç bir kuvvet çürütemez. Çürütemediği için, onlardan itimadını kesemez. Onlardan itimadı kesilmezse, zındıkaya giremez. Tarikatta hissesi olmayan ve kalbi harekete gelmeyen, bir muhakkik âlim zât da olsa, şimdiki zındıkların desiselerine karşı kendini tam muhafaza etmesi müşkülleşmiştir.

Bir şey daha var ki; Daire-i takvâdan hariç, belki daire-i İslâmiyet’ten hariç bir suret almış bazı meşreblerin ve tarikat namını haksız olarak kendine takanların seyyiatiyle, tarikat mahkûm olamaz. Tarikatın, dini ve uhrevi ve ruhani çok mühim ve ulvi neticelerinden sarf-ı nazar, yalnız Âlem-i İslâm içindeki kudsi bir rabıta olan uhuvvetin inkişafına ve inbisatına en birinci, te’sirli ve hararetli vasıta tarikatlar olduğu gibi, âlem-i küfrün ve siyaset-i hıristiyaniyyenin, Nûr-u İslâmiyeti söndürmek için müdhiş hücumlarına karşı dahi, üç mühim ve sarsılmaz kal’a-i İslâmiyye’den bir kal’asıdır.

Merkez-i Hilafet olan İstanbul’u, beşyüz elli sene bütün âlem-i hıristiyaniyyenin karşısında muhafaza ettiren, İstanbul’da beşyüz yerde fışkıran envâr-ı Tevhid ve o Merkez-i İslâmiyye’deki ehl-i imanın mühim bir nokta-i istinadı, o büyük camilerin arkalarındaki tekkelerde “ALLAH, ALLAH!” diyenlerin kuvvet-i imaniyeleri ve Mârifet-i ilâhiyye’den gelen bir muhabbet-i ruhani ile cuş u huruşlarıdır.

İşte ey akılsız hakimiyet-füruşlar ve sahtekâr milliyet-perverler! Tarikatın, hayat-ı içtimaiyenizde bu hasenesini çürütecek hangi seyiatlardır, söyleyiniz?..” (29. Mektup)

•

Buradan da anlaşılıyor ki; imanı kurtarmak ancak şeriat, tarikat ve hakikatla kaim olduğunu bu zât beyan etmiştir.

Ve yoldan çıkan bu gibi kimseleri de çok güzel belirtiyor.

Asla kimseden para dilenmezdi. Her lokmasının helâl olmasına dikkat ederdi. Çünkü Allah-u Teâlâ’nın emirlerine, hükümlerine sımsıkı bağlı idi.

•

Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri II. Mektubunda; para toplayan narcılara da şöyle sesleniyor:

“O mezkûr ve malûm talebesinin hediyesine karşı cevaptan bir parçadır.

Bana bir hediye gönderdin, gayet ehemmiyetli bir kaidemi bozmak istersin. Ben demiyorum ki: “Kardeşim ve biraderzadem olan Abdülmecid ve Abdurrahman’dan kabul etmediğim gibi senden de kabul etmem.” Çünkü sen onlardan daha ileri ve ruhuma daha yakın olduğundan, herkesin hediyesi reddedilse, seninki bir defaya mahsus olmak üzere reddedilmez. Fakat bu münasebetle o kaidemin sırrını söyleyeceğim.

Şöyle ki:

Eski Said minnet almazdı. Minnetin altına girmektense ölümü tercih ederdi. Çok zahmet ve meşakkat çektiği halde kaidesini bozmadı. Eski Said’in, senin bu biçare kardeşine irsiyet kalan şu hasleti ise, tezehhüd ve sun’i bir istiğna değil, belki dört beş ciddi esbaba istinat eder.

Birincisi; Ehl-i dalâlet, ehl-i ilmi, ilmi vasıta-ı cer etmekle itham ediyorlar, “İlmi ve dini kendilerine medar-ı maişet yapıyorlar” deyip insafsızcasına onlara hücum ediyorlar. Bunları fiilen tekzip lâzımdır.

İkincisi; Neşr-i hak için enbiyaya ittiba etmekle mükellefiz. Kur’an-ı Hakim’de, Hakkı neşredenler “Benim mükâfatım âlemlerin Rabb’ine âittir.” (Yunus: 72, Hud: 29, Sebe: 47) diyerek insanlardan istiğna göstermişler. Sûre-i Yâsin’de “Sizden hiçbir ücret istemeyenlere uyun, ancak onlar doğru yoldadırlar.” (Yâsin: 21) cümlesi, meselemiz hakkında çok manidardır.

Üçüncüsü; Birinci sözde beyan edildiği gibi, Allah namına vermek, Allah namına almak lâzımdır. Halbuki, ekseriya ya veren gâfildir, kendi namına verir, zımnî bir minnet eder. Ya alan gâfildir; Mün’im-i Hakkiye âit şükrü, senâyı zâhîrî esbaba verir, hatta eder.

Döndüncüsü; Tevekkül kanaat ve iktisat öyle bir hazine ve bir servettir ki, hiçbir şeyle değişilmez. İnsanlardan ahz-ı mal edip o tükenmez hazine ve defineleri kapatmak istemem. Rezzak-ı Zülcelale yüz binler şükrediyorum ki küçüklüğümden beri beni minnet ve zillet altına girmeye mecbur etmemiş. Onun keremine istinaden, bakiye-i ömrümü de o kaideyle geçirmesini rahmetinden niyaz ediyorum.

Beşincisi; Bir iki senedir çok emâreler ve tecrübelerle kat’i kanaatım oldu ki, halkların malını hususan zenginlerin ve memurların hediyelerini almaya mezun değilim. Bazıları bana dokunuyor, belki dokunduruluyor, yedirilmiyor, bazen bana zararlı bir surete çevriliyor. Demek gayrın malını almamaya mânen bir emirdir ve almaktan bir nehiydir.

Hem bende bir tevahhuş var. Herkesi her vakit kabul edemiyorum. Halkın hediyesini kabul etmek, onların hatırını sayıp istemediğim vakitte onları kabul etmek lâzım geliyor. O da hoşuma gitmiyor. Hem tasannu ve temellükten beni kurtaran bir parça kuru ekmek yemek ve yüz yamalı bir libas giymek, bana daha hoş geliyor. Gayrın en âlâ baklavasını yemek, en murassâ libasını giymek ve onların hatırını saymaya mecbur olmak bana nâhoş geliyor.

Altıncısı; Ve istiğna sebebinin en mühimi, mezhebimizce en muteber olan İbn-i Hâcer diyor ki: “Salâhat niyetiyle sana verilen birşey sâlih olmazsan kabul etmek haramdır.”

İşte, şu zamanın insanları, hırs ve tama yüzünden küçük bir hediyesini pek pahalı satıyorlar. Benim gibi günahkâr bir biçareyi, sâlih veya veli tasavvur ederek, sonra bir ekmek veriyorlar. Eğer -hâşâ- ben kendimi salih bilsem, o alâmet-i gururdur, salâhatin ademine delildir. Eğer kendimi sâlih bilmezsem, o malı kabul etmek caiz değildir. Hem ahirete müteveccih a’mâle mukabil sadaka ve hediyeyi almak, âhiretin bâki meyvelerini dünyada fâni bir surette yemek demektir.”

•

Bu mübarek zât bunları ne kadar güzel görmüş ve söylemiş. İşte bu beyanında dinini dünyaya değiştiren bu gibi kimseleri tarif ediyor. Fakat o nûrlu yolunu, nûrlu izini takip edenlere hiç bir sözümüz yok.

Daha evvel beyan ettiğimiz gibi;

Bunlar Bediüzzaman’ın yolundan ayrılmışlar, bırakın hediye kabul etmemeyi halkın parasını topluyorlar.

Narcılar birçok yerde yemek vereceğiz bahanesiyle halkı toplayıp paralarını almıyorlar mı? Bu davetler ve yenen yemeklerin hepsi haramdır. Hele bu sefer yaptıkları iftarlar...

Sofralarda toplanan paralar, himmet geceleri her zaman devam ediyor. Müslümanın soyulması ve yolunması İslâm’da yoktur. Halk onları hâlâ İslâm zannediyor ve sesini çıkaramıyor.

Bunun misallerini her yerde görebilirsiniz. Bu hareketleri ile Bediüzzaman Hazretleri’nin beyanlarını kıyas edin. (Hakikat Dergisi 19. Sayı)

•

Devlet ittifaktan doğar, devletsizlik ise nifaktan. Bunca isyan cezasız kalmaz. Bunca nifak, bu nifak da cezasız kalmaz.

Allah’ım! Bu güzel dinimizi ve vatanımızı parçalamak isteyenleri sen kahret. Zira büyük felâketlerle karşı karşıya geldik. Bu kadar ihsan-ı ilâhiye karşı yapılan bu isyan çok pahalıya mal olabilir. Yaptığınız bu isyan ve nifak yanınıza kalmayacak.

Ordunun narcıları neden ihraç ettiğini şimdi anlıyoruz. Zira en büyük din ve vatan düşmanlarıyla görüşmeler yapıyor. Allah-u Teâlâ’nın müminlerle kâfirler arasında koyduğu hudutları kaldırdılar, küfrü imana tercih ettiler. Hem din-i İslâm’a, hem vatanımıza zarar verdiler. Oysa kendilerini müslüman imiş gibi gösteriyorlardı ve para topluyorlardı. Ne ev, ne araba hiçbir şey bırakmıyorlardı. Bu narcılar, nurculuk ismi altında bunları rahatça yapıyorlardı.

İşte bu perdeyi kaldırıyoruz, isimlerini de değiştiriyoruz. İsimleri Narcıdır.

Küfrü hoş gören Narcılardan birisi musalla taşına geldiğinde “Bunu nasıl tanırsınız?” diye sorduklarında nasıl cevap verirsiniz? Bunu biz de size soralım. Ne dersiniz? “Bunlar küfrü hoş görenlerdir.” diye mi cevap vereceksiniz? Yoksa “Ben de onlardanım.” mı diyeceksiniz? Bu tercih size kalmış. Bu papazla hoşgörü yapmak demek, Yunanistan’ı arkalarına alıp icraatlarını serbestce yapmak demektir. Oysa bunlar dinimizin ve vatanımızın en büyük düşmanları değil miydi?

Eskiden ecnebiler, İslâm düşmanları dinimizi ifsat ve vatanımızı yıkmak için çalışırlardı. Şimdi bu vazifeyi içimizdekilere mi verdiler? Bunlar Allah-u Teâlâ’nın koyduğu hudutları kaldırıyorlar. Kâfirlerin arzularını yerine getirmek için küffara hizmet mi ediyorlar?

Hülasâ-i kelâm; bunların ismi değişti, küfrü hoş gören narcılar oldu.

Daha evvel de:

“Kimse kimseye inancından dolayı ithamda bulunmayacak. Kimse kimseye dininden ya da dinsizliğinden dolayı taanda bulunmayacak.” demişti.

Bu sözleri kendi dinine göredir. İslâm dini ile ilgisi yoktur. İslâm’da ise hüküm şöyledir:

Âyet-i kerime’de:

“Ey Peygamber! Kâfirlerle ve münâfıklarla cihad et, onlara karşı sert davran.

Onların varacağı yer cehennemdir. O gidilecek yer ne kötüdür.” buyuruluyor. (Tevbe: 73)